Klasztory italo-greckie tego czasu nie miały określonej regułą struktury przestrzennej. Spośród kilkudziesięciu klasztorów „bazyliańskich” fundowanych na Sycylii, głównie w jej wschodniej części, nie zachował się żaden w kształcie pochodzącym z okresu normańskiego (Reina  2016). Badania nieinwazyjne, które przeprowadzono z zastosowaniem kilku różnych metod: elektrooporowej, georadarowej i magnetometrycznej wykazały istnienie podłużnych pasm anomalii pomiarowych o regularnym układzie występujących na zachód i południe od budynku kościoła mogących odzwierciedlać przebieg pozostałości murów dawnego klasztoru italo-greckiego.

Ewentualne ich odkrycie metodą wykopaliskową pozwoliłoby na przeprowadzenie szerszych analiz kultury materialnej tego ośrodka celem odpowiedzi na pytanie o kształt relacji gospodarczych z zapleczem i kontaktów dalekosiężnych. Ponieważ nie są znane z terenu Sycylii pozostałości „bazyliańskich” zabudowań klasztornych z XI-XII wieku, zostały bowiem na ogół wyburzone lub przebudowane, ewentualne odkrycie murów klasztoru Santa Maria di Campogrosso będą miały także duże znaczenie dla poznania początków rechrystianizacji Sycylii, która dokonywała się początkowo poprzez sprowadzanie mnichów italo-greckich i fundowanie klasztorów.